De laatste dag is voor de olifanten.

Vooral in het district Chang Mai groeit het aantal verantwoorde parken. Hier vind je geen olifanten die bloemen schilderen of, nog bizarder, olifanten. Om ze deze onnatuurlijke kunstjes te leren (ze kunnen nog veel meer) worden ze vreselijk mishandeld om ze zogenaamd tam te maken. Het bekendste park waar de dieren goed worden opgevangen en behandeld is Elephant Nature Park een kilometer of 60 ten noorden van Chang Mai. Het blijkt al 3 maanden van te voren te zijn volgeboekt. We kiezen voor Happy Elephant, een kleine zus, dat er aan grenst. Ook klein wat betreft het aantal bezoekers; maximaal twaalf per keer. Wij zijn met vieren 's ochtends. Het oude busje dat ons ophaalt heeft evenveel littekens als twee van de olifanten die we later zullen zien. Omo, de Thaise beheerster, loopt over van enthousiasme wat het niet eenvoudig maakt haar te volgen. Haar Engels is goed, maar beter geschikt voor een lager tempo.

Er lopen rond de opstallen bestaande uit een paar huisjes, een terras en een toiletblok, vijf olifanten rond, waarvan een moeder en haar baby-olifant van 10 maanden bij aankomst nog achter een hek staan.

Een ouder vrouwelijk dier speelt voor oma en er is nog een moeder met een jong van 2 jaar. De volwassen dieren zijn alle drie afkomstig uit, laten we het noemen de olifantenindustrie: dieren die slecht verzorgd zijn geweest of ronduit mishandeld. Eén is jarenlang gezadeld geweest om toeristen rond te rijden en heeft afschuwelijke slijtplekken op haar rug. De ander is afgedankt vanwege een ziekte en de derde is circusolifant geweest. In parken en parkjes als dit worden deze dieren opgevangen en weer gezond gemaakt. Ze leiden een goed leven in de prachtige natuur en worden de hele dag door geleid en begeleid door een 'mahoud'. Hij verzorgt ze, geeft ze te eten en gaat ermee naar de rivier om ze te wassen. De kosten worden gedekt door de bezoekers die dat van dichtbij kunnen meemaken en zelf meedoen door suikerriet in stukjes te hakken, gras te halen, de dieren te voeren en met ze mee te lopen naar de rivier om ze nat te gooien en later weer terug te brengen naar het kamp. Net echt. Ook omdat je je moet verkleden als 'mahoud'. Wat niet zo'n slecht idee is omdat de beesten de kleding herkennen en je daarom niet met hun enorme lijf proberen weg te duwen zoals gebeurt met de mahoud die pas één dag in dienst is en een blauw Yokohama t-shirt draagt. Hij ligt niet helemaal lekker bij de 2-jarige kleuter van 600 kilo. We lopen met twee olifanten naar de rivier. Als we terugkeren staan de andere drie ons op te wachten en wordt het klieren bij de waterbakken. Het is een heel bijzondere ervaring om zo dicht bij de olifanten te kunnen zijn. Dat we er ook een beetje goed werk mee doen is een mooie eindejaarsbonus.