We hadden het kunnen weten. Het meisje achter de balie in ons hotel vroeg nadrukkelijk om een foto als bewijs dat we met de fiets naar de tempel Doi Sukhet waren gereden. Het was hoog op een berg en we zouden tussen de auto's door moeten slalommen zei ze. Dat klopte allebei. Het was een klim van 15 kilometer die echt stevig genoemd kan worden. Omdat we zonder bagage fietsten zouden we als bevrijd naar boven moeten kunnen rijden. Helaas. Vanaf de eerste kilometers dat het omhoog ging, en eigenlijk al bij het verlaten van de stad, worden we omringd door een zwarte walm die uit allerlei voertuigen komt. Hellingen van boven de 10% vergen veel van de volgeladen taxi's, auto's die nog nooit van sjoemel-software hebben gehoord. Kuddes brommers en motorclubs met fanatiek gas gevende leden tasten eveneens onze wijd openstaande longblaasjes aan. Ik heb nog nooit gerookt in mijn leven en Ingrid is al 35 jaar geleden gestopt, hopend om zodoende van longziektes verschoond te blijven. Maar vandaag stond Philip Morris lachend aan de poort van de tempel.

Doi Sukhet wordt massaal bezocht. Duizenden beklimmen de 309 treden. Het tempelbezoek is, ik vermelde het al eerder, een combinatie van massaal toerisme (denk aan Valkenburg, Volendam, de Efteling vooral) en devotie. Wat het meest opvalt is dat er vooral veel jonge mensen zijn die offers brengen en bidden bij de beelden en bij de in levende lijve aanwezige monniken. Dat er ook veel geld omgaat in deze tempels is misschien iets wat vooral ons al niet-religieuze bezoekers opvalt. Hoe meer je een monnik betaalt hoe meer hij doet voor je zieleheil, zo lijkt het. Argwaan en cynisme liggen op de loer. Misschien is het voor ons lastig om daarvan los te komen. Maar het is tegelijkertijd mooi en indrukwekkend om te zien hoe intens het geloof op deze plek wordt beleefd.

Omdat de Thai hun nieuwe jaar ergens in april inluiden met een hoop watergegooi, gesproei en gespuit wisten we niet wat we van de jaarwisseling hier moesten verwachten. Op straat is het geweldig druk in de bars, op de terrassen en in de 'walking streets'. Op een kruispunt staat een klein podium met achterdoek. Aan de zijkant een tafel met dames en heren erachter die een multomap met schema's voor zich hebben liggen. Eén ervan heeft de microfoon en kondigt omstandig de artiesten aan. Het zijn allemaal meisjes van 6 tot 16 jaar. Prachtig gekleed in traditionele jurken (het kunnen ook fantasie creaties zijn, wij geloven alles). Sommige dansen op de muziek, anderen zingen met of zonder dansgroepje achter zich. De muziek klinkt zonder meer Aziatisch maar heeft ook een hoog songfestival gehalte. De meisjes zijn zo jong en zien er vaak zo volwassen uit dat we soms twijfelen tussen meeleven en medelijden.

Bij het verlaten van het restaurant (dat ongetwijfeld in de verschillende reisgidsen zal zijn aanbevolen gezien de wachttijden om een tafel te krijgen) zien we in de verte een trage wolk van lichtjes hoog in de donkere lucht zweven. Bij de toegangspoorten en elders in de stad staan duizenden mensen met een cilindervormige papieren ballon in hun hand. Elk voorzien van een persoonlijke boodschap. Als het vuur aan de onderkant goed vlam heeft gevat is het wachten op het juiste moment om de nieuwjaarswens de lucht in te sturen. Het is heel mooi om onze hemelvaarder langzaam te zien opstijgen, eerst nog herkenbaar maar al snel opgaand in de enorme vloot.

Als we teruglopen horen we in de tempels de monniken zingen.