Bescheidenheid past ons vandaag. Bij het uitrijden van Mae Khajaan, waar we al heel vroeg door hanen en honden werden gewekt, raakten we aan de praat met een paar Franse fietsers. De man en vrouw, begin dertig, rijden op een volgepakte tandem met aanhangkar (min of meer gestroomlijnd, dat wel) zowat de hele wereld rond. Vertrokken in Frankrijk, over Nederland en Denemarken naar de Baltische staten, verderop met de Trans Siberië Express naar het Oosten en fietsend door Mongolië en China nu in Thailand. Ze zijn inmiddels 8 maanden onderweg en hebben nog 12 maanden op hun programma staan. Het is een zware degelijke fiets die ze hebben en het gewicht van hun bagage is ruim 50 kilo. Op de meeste hellingen die boven de 6% uitkomen moeten ze de combinatie omhoog duwen. Maar ze hebben de tijd en kijken nog fris en vrolijk de wereld in. We hebben wat minder vertrouwen in de tandem van de broer en zijn vriendin die 14 dagen door Thailand meefietsen. Ter versteviging van het frame hebben ze een stok tegen de bovenbuis aan geplakt omdat de fiets anders zo wiebelt. Niet bepaald een hi-tech oplossing. Ik dacht overigens dat ze de stok zouden gebruiken om de honden van zich af te houden. Of liever de wilde beesten, want de meeste honden liggen lui te slapen.

Het is een zware rit vandaag, alweer de tweede dag op rij dat we flink moeten klimmen over dichtbegroeide hellingen. De pas van vandaag is 929 meter hoog, nog steeds geen Galibier, maar lang en steil genoeg. De Garmin tipt even de 16% aan.

Met regelmaat duikt er af en toe weer iets prachtigs op in de jungle of bij een dorp. Vandaag een tempel zoals we die we nog niet eerder zagen. In eerste instantie lijkt het een verlaten complex. Van dichterbij en van binnen blijken hedendaagse stalen constructies de originele delen op hun plaats te houden. Van sommige bouwonderdelen die geheel verdwenen zijn worden de ontbrekende delen door dezelfde stalen profielen als een ruimtelijke tekening gereconstrueerd. Ook deze ingreep lijkt overigens al weer een tijd aan een drastische onderhoudsbeurt toe. We lopen er rond als door een filmset.

De heetwaterbronnen ernaast zijn een toeristische trekpleister. Kinderen en bejaarden hangen met hun voeten in het warme water en de eierenverkoopster haalt regelmatig haar versgekookte handel op.

We zien bij het weggaan onze Franse vrienden arriveren.

Nu we dichterbij Chiang Mai komen zien we meer fietsers. We zwaaien enthousiast naar een eenzame zwoeger terwijl we met 50 kilometer per uur de helling af suizen. Hij krijgt zijn rechterhand maar net omhoog om terug te groeten.

Bij een coffee stop ontmoeten we een Russische vrouw en Amerikaanse man (ook ergens in de dertig) die samen op weg zijn naar Vietnam. Ze hopen in 16 dagen Hanoi binnen te rijden.

Het is weer even zoeken, maar na 70 km zien we het bordje naar Jasmine Hills Lodge. Villa's van verschillende afmetingen rond vijvers gegroepeerd. We blijken een grote geboekt te hebben. Het ontvangstgebouw, waar de receptie is en waar je kunt eten is ronduit imposant. Alles is erg smaakvol ingericht. Een plek die meteen bevalt. We besluiten onmiddellijk nog een dag extra te blijven, ondanks het feit dat we ons hotel in Chiang Mai al geboekt en betaald hebben voor morgen.