Een avond en een hele dag en (Kerst)avond in Chiang Rai.

De must-see van deze stad is de witte tempel op 15 km fietsen van het centrum. De officiële naam is Wat Rong Khun en het is een tempel van recente datum. Sterker nog waarschijnlijk zal de bouw van het gehele complex pas afgerond zijn in 2070. Het ontwerp is van Chalermchai Kositpipat en stamt uit 1997. Aan de buitenzijde is maar één kleur. Wit, zoals de sneeuw op een kerstkaart. Verder spiegelt het gebouw als een discobal. Oogverblindend is het. En verschrikkelijk over-the-top. Kitsch, ook vanwege de vele symbolische voorstellingen die de tegenstelling tussen goed en kwaad moeten verbeelden. Handen die wanhopig uit de hel oprijzen. Dat werk. Maar ook consequent en dapper.

Op de terugweg komen we weer langs zo'n verkoopplek met honderden felgekleurde beelden voor huishoudelijk-religieus of decoratief gebruik. Ook kitsch maar van een vrolijkere variant.

Chiang Rai is een middelgrote stad met 62.000 inwoners die vanavond allemaal keurig achter elkaar door de 'walking street' lopen: in veel dorpen en steden een vaak wekelijks gehouden avondmarkt. Slecht hier en daar een back-packer of een TripAdvisor volgeling (zijn wij niet allebei eigenlijk?). Vanavond eten we in een restaurant dat bij ons weten in geen boekje staat. Het interieur is genadeloos efficiënt. Alle het meubilair gemaakt van roestvrij staal. De kleur komt van de houten vloer, maar voornamelijk van de etiketten van de flessen water die in (roestvrijstalen) karretjes tussen de tafels stonden. Als er een andere merk wordt geschonken verandert het totale interieur. Geniaal concept! TL's en lichtbakken met de te verkrijgen (heerlijke) gerechten zoren voor de verlichting. De bediening is uiterst vriendelijk en supersnel: de ideale combinatie.

Tevreden wandelen we door de donkere straten naar Kaew Place onder (alweer) het toeziend oog van de alom aanwezige, maar voor goed vedwenen Koning Bhumibol.