We zijn op een ongelooflijk mooie plek beland. Een huisje met uitzicht op de Mekong rivier. Aan de overkant ligt Laos. Er waait prachtige muziek van over het water naar onze kant. Ik geloof dat Tom Waits ooit tegen vriend Bert van de Kamp zei dat de mooiste muziek de muziek is die je hoort vanuit het raam van je buurman. Zoiets is dit ook. De eindeloos repeterende melodieën afgewisseld met gesproken woord komen van ver maar bepalen de sfeer van ons uitzicht. De Mekong heeft voor de jaren zestig generatie natuurlijk een bijzondere betekenis. De oorlogen in Vietnam en Cambodja brachten haar dichtbij. Ik vraag me af ze dezelfde mythische betekenis heeft als de Mississippi. De Amerikaanse rivier bracht ons ontelbare verhalen en songs (zoals ook de Afrikaanse Niger). Ik heb geen idee of haar Aziatische zuster hetzelfde deed. Waarschijnlijk wel, maar niet voor ons. Ik herinner me overigens wel 'This Heat' met 'The Fall of Saigon' (1979) gebaseerd op de hypnotiserende muziek die we hier ook horen in en bij de tempels (in dit geval eindigend met gitaren als een heftig bombardement).

Voorlopig genieten we hier van een vredig uitzicht.

We verheugden ons op het drielandenpunt dat een tiental kilometers voor Chiang Saen ligt: Thailand, Birma, Laos. Het was meer dan Vaals met alleen maar souvenirwinkels en fotospots. Het was een mooie plek met als middelpunt het enorme gouden Boeddhabeeld waar omheen alweer die fascinerende mix van toerisme en devotie. Maar natuurlijk ging iedereen, monnik of toerist, gelovig of niet onder de poort staan voor een foto met de drie landen op de achtergrond.

Wij ook.