Het is vaak lastig dat we geen Thais spreken of verstaan. Bijvoorbeeld als we aan het einde van de rit ons hotel moeten zien te vinden. Een hele zoektocht, die door het taalprobleem extra gecompliceerd wordt. Meestal maak ik een screendump van het laatste stuk van de route maar eenmaal ter plekke lijkt niets op de abstracte plattegrond die op het schermpje van mijn iPhone staat. Vragen dus. Gisteren stonden er op een gegeven moment acht behulpzame Thai tegelijkertijd allemaal een andere kant uit te wijzen. Ze waren allen overtuigd van hun eigen gelijk. We pikte er eentje uit. De verkeerde, blijkt drie kilometer later als het beloofde tweede stoplicht op de vierbaansweg nog steeds niet in zicht is. We keren om en stoppen bij de afslag naar een landweggetje waarvan we denken dat het naar ons resort zou kunnen leiden. Ingrid steekt over naar het postkantoor. Als ze ergens een adres zouden moeten weten te vinden is het daar naar ons idee. Er staan vijf man om haar heen die uiteindelijk na 20 minuten druk doen besluiten het Chan Garden Resort te bellen. Na een ogenschijnlijk geanimeerd gesprek wordt de telefoon aan Ingrid gegeven (huh?) en plots klinkt de stem van de Nederlandse eigenaresse. Drie kilometer later zitten we met twee reusachtige honden op de veranda van ons huis voor een nacht.

Vandaag volgt opnieuw een heel gezoek in Mae Sai. Bij een telefoonwinkel maken we een foto van de Samsung van de baliemedewerkster. Ze was zo aardig om de route op te zoeken. Het Engels van een satéverkoopster verderop aan de kant van de weg beperkt zich tot 'just a minute' maar ze weet ons toch uit te leggen dat we weer terug moeten. We vinden het spoor. Aan het eind van de doodlopende straat in het woonwijkje achter de hoofdstraat zitten drie mannen hun werkpauze door te komen. We laten het adres zien en ze wijzen naar een groot gebouw in de verte aan de andere kant van het kanaaltje. Als we ons omdraaien om terug te rijden zien we dat we voor de ingang staan van het door ons gezochte Maesai Holic Lodge.

De rit van vandaag was iets boven de 50 km. Gelukkig zonder klimwerk. We besloten een kleine omweg te maken om een dorpje van één van de bergvolken te zien. We hoorden dat het vluchtelingen zijn uit Birma, Laos of elders. Mensen zonder land. Van de Thaise overheid krijgen ze een ID waardoor ze zich ergens kunnen vestigen, maar waarmee ze niet de regio mogen verlaten. Als daar geen werk te vinden is, zoals hier, leven ze in armoede (we moeten nog even goed op Wikipedia kijken hoe het precies zit). We passeren een paar slagbomen en komen bij een bordje met 'visitors centre' . Aan de weg staan palen met luidsprekers die (waarschijnlijk de hele dag dezelfde) rock songs uitspuwen over het landschap. Thaise bands, met muziek zoals je ook wel in Italië hoort. Medium tempo ballads met theatrale dubbelloopse gitaarsolo's. Een onbegrijpelijke en onnodige martelmethode. Het 'visitors centre' ligt niet aan het steile pad dat we oplopen. We zien alleen een wasplaats en een blaffende hond. In de verte trekt een man een hemd over zijn hoofd. Hij zwaait. Al klauterend volgen we een onduidelijk spoor in het gras dat ons niet bij het beloofde dorpje met bamboehuizen brengt. We geven het op. In dit geval heeft de mislukte zoektocht alleen maar met ons eigen onvermogen te maken. We zouden niemand kunnen uitleggen waar we naar op zoek waren.

Het luxe Chour Palace Hotel heeft zijn restaurant vanavond in gebruik voor een besloten gezelschap. De manager verwijst ons naar een restaurant verderop. We verstaan de naam niet en begrijpen ook niet hoe ver het nog lopen is. Nu werkt de taalverwarring in ons voordeel: een kleine honderd meter verderop staat een uitgebreide keuken unit opgesteld onder het wakend oog van Koning Phumibol (1927-2016) op het trottoir voor de Siam Commercial Bank. Het hotpot restaurant is ingericht in het verlaagde entreegebied. Geopend tijdens de sluitingstijden van de bank. We nemend hurkend plaats op de stoeltjes van kleuterformaat en laten de dames van dienst voor ons de keuze maken uit de in het Thai opgestelde lijst van vleeswaren, vis en groenten. Het wordt een fantastische maaltijd. Een buiging en handgebaar voldoen om onze dankbaarheid te tonen.