Een korte rit vandaag. Veertig kilometer grotendeels over een rustige landweg. We passeren een aantal kleine dorpen. De uitzichten over rijstvelden en landbouwgebied zijn weids met vage bergen op de achtergrond. Verspreid in de velden de onderkomens voor de werkers: afdakjes met een slaapplek en hutten. We hopen maar dat het tijdelijke verblijven zijn.

Het is nog steeds zwaar bewolkt totdat we rond twee uur Tha Ton binnenrijden en de zon doorbreekt. De witte Boeddha in de verte schittert ons tegemoet. We huren een auto met gids om de tempels te bezoeken die hoog in de heuvels, bergen eigenlijk, boven de stad liggen. We denken er negen te zien te krijgen en net toen we ons afvroegen hoeveel tempels een mens op een dag kan verdragen (we stopten vandaag onderweg ook al twee keer) bleek de chauffeur het bij drie wel mooi te vinden. Wij ook. Maar Chedi Kaew, één van de belangrijkste tempels in Thailand hadden we niet willen missen. Met een spiraalvormig trap lopen we omhoog en komen onderweg honderden beelden, schilderijen, objecten en hyperrealistische beelden van belangrijke monniken tegen (een beetje Madame Tussaud stijl). Vanaf de buitenring hebben we een schitterend en wisselend uitzicht over het landschap.

Een groep monniken is blijkbaar ook een dagje uit, ze zitten in een busje en hebben het druk met hun smartphones, relaxen wat in een paviljoentje of zitten met Apple oordopjes in naar god weet welke muziek te luisteren.

Bij tempel 7 wordt aan een geheel nieuw gebouw gewerkt. Een enorme staalconstructie maakt de contouren ervan al duidelijk zichtbaar. Het zal spoedig het beeld van de stad gaan bepalen.

Vanuit onze uiterst luxe hotelkamer, een suite, in het Saranya Riverhouse zien we Birma (Myanmar) liggen. We zijn in de gouden driehoek: opiumland. Voor ons worden het een paar Singha biertjes vandaag.

Door het andere raam kijken we op een, ja wat is het eigenlijk, ruimte waar een paar t-shirts te koop hangen, een paar mannen bij elkaar zitten en waar iets verder naar binnen een man op zijn buik op een tafel ligt. Zijn rug wordt getatoeëerd. Hij lag er al toen we incheckten en uren later zien we hem, althans zijn rug, nog steeds. Een van zijn vrienden maakt regelmatig een foto van het project.

Tha Ton is een levendig stadje. Veel restaurants, winkels en accomodaties om te overnachten. Van hieruit kun je met een boot de rivier Mae Kok bevaren, bijvoorbeeld naar Chiang Rai. Die stad bewaren we voor later. Morgen staat ons een rit naar Mae Chan te wachten. Niet al teveel kilometers (62), maar met zes passages van 300-500 meter lengte tegen een stijgingspercentage dat oploopt van 13 tot 20% zijn we er toch niet helemaal gerust op.