Als we om 8:42 het terrein afrijden is het bijna droog. Een beetje miezerig nog. We rijden de heuvels in. Meer klimmen dan dalen de eerste 50 km, maar nooit veel steiler dan 6-7%. Goed te doen dus. Het is een vrij drukke verbindingsweg tussen Chiang Dao en Fang, onze bestemming voor vandaag. Het is koud voor Thaise begrippen: 19 graden. De Thai (m/v) op de talloze brommers en scooters zijn winters ingepakt. Er passeert ons van alles aan onze rechterzijde (wij rijden links, iedereen doet dat):

tweewielers in alle varianten, bussen (zoals gewoonlijk met grote regelmaat) en traag klimmende vrachtwagens (toch nog net iets sneller dan wij), halfopen taxi's (onderweg in de bebouwde kom hangt er soms een passagier aan de buitenkant) en vooral veel volgeladen pick-up trucks. Van achter zien deze eruit als getoupeerde kapsels (bee-hives). Ze hebben een metershoge lading, afgedekt met een zeil en bijeengehouden door touwen. Bananen, kokosnoten, verchroomde rekken, matrassen, gras of een ander gewas, plastic flessen of vage balen, alles kan mee. Op één ervan zitten op een 4 meter hoge onduidelijke lading 6 mannen relaxed naar ons te zwaaien. We hopen dat ze zich bij de volgende bocht goed aan het touw zullen vasthouden.

We rijden door een heel mooi landschap. Heuvelachtig met om ons heen venijnige bergtoppen. Scherpe vormen die vandaag omringd worden door nevel en wolken. Als je door Italië fietst op een dag met weer als dit is het een teleurstelling: geen schaduwen in de façades van de kerken, de palazzo's staan er miezerig bij en het landschap vervlakt. Ondanks dat we natuurlijk het liefst in de zon met 30 graden door dit land rijden was deze dag toch ook van een aantrekkelijke schoonheid. De regen en de wolken horen niet bij dit seizoen, maar wel bij dit landschap. Het is niet voor niets zo groen.

De enige plek waar we het zonlicht missen is in de tempels onderweg. Goud moet blinken.

Een kilometer of 6 voordat we Fang binnenrijden zien we een tempelcomplex met een gigantisch Boeddhabeeld. De borden zeggen dat dit het grootste beeld uit teakhout is van Thailand. Het is een imponerend gezicht. Wat ons steeds zo fascineert aan de tempels is dat alles en iedereen er zijn eigen gang gaat. Mensen bidden, brengen offers, fotograferen elkaar of maken selfies met een Boeddhabeeld op de achtergrond, monniken slaan op een gong, maken schoon en zitten achter stalletjes spullen te verkopen, families hebben een dagje uit zo lijkt het. Intussen liggen de honden die bij de tempel horen (te herkennen aan hun speciale halsbandjes) rustig te slapen. Ze weten dat ze toch wel te eten krijgen vandaag. Hun soortgenoten langs de kant van de weg zijn de hele dag op jacht. Gelukkig laten die ons tot nu toe met rust. We hebben de 'buzzers' nog niet gebruikt.

De kleurige dierenfiguren bij de tempels, vaak met een kist met geldgleuf ernaast, staan ook te koop langs de weg. De dieren die we bij de tempels zien krijgen hier gezelschap van fantasiebeesten die je meestal in een kinderkamer ziet.

Wat ons opvalt is dat de honderden portretten van Koning Pumibol na zijn dood veelal in zwart-wit zijn uitgevoerd of op een zwarte achtergrond. Tijdens onze rit van vorig jaar ( Bangkok-Phuket) was het wat dat betreft ook een en al kleur aan de kant van de weg.

Na 87 km zetten we onze fietsen in de kamer van het hotel een behoorlijk eind buiten Fang.

In het donker (18:00 uur) lopen we de weg af op zoek naar een eethuisje. Het eerste slaan we over. Het enige tafeltje is bezet en iedereen lijkt er dronken. Verderop zien we twee vrolijke dames op straat staan koken. Achter hen een huiskamer annex kledingwinkel en parkeerplaats voor twee scooters. Een man kijkt TV vanaf het bankstel. Er is ook een tafel met een plastic kleed erop. Daar gaan wij zitten. Voor twee heerlijke borden Pad Thai en een grote fles Leo bier rekenen we 4 euro af bij de man die er even zijn bankstel voor verlaat