De hal van het Chiang Mae Gate Hotel biedt een steeds wisselend beeld van stapels rugzakken, een zich verplaatsend berglandschap dat dagelijks verandert van afmeting en vorm. Vanochtend is er een formatie rondom de levensgrote automatische kunstkerstman die de hele dag zachtjes heen en weer wiegt, zijn bellen maken geen geluid.

Om de hoek wacht de luidruchtige stad. Chaotisch verkeer en een uitgebreide verzameling van massagesalons, scooterverhuur, restaurants, bars, apotheken, 7-Elevens, een tempelcomplex en veel, heel veel eetstalletjes. Op het pleintje, eigenlijk een brede brug bij Chiang Mai Gate stellen we een menu samen uit het aanbod van de kraampjes om ons heen. In het midden staan tientallen tafeltjes. Het is een eiland omringd door stromen auto's, bussen, tuk-tuks en brommers. De drie avonden dat we in Chiang Mai slapen eten we hier. Deels omdat het maar 2 minuten lopen van het hotel is en we na 21 uur reizen inclusief een serieuze jetlag, een dag rondlopen en een dag de hele stad door fietsen geen energie meer hebben om verder te zoeken. Maar het is ook gewoon erg lekker eten. Vanuit alle hoeken laten we een gerecht komen. We buigen de tanden van de vorken in het gelid. Bier halen we bij de 7-Eleven. Een enkele ronddolende rat kan mijn eetlust niet bederven, maar Ingrid wordt er erg onrustig van. De man die vers fruit snijdt vermijden we liever nadat we hem hard in zijn hand zien niezen. Voor de rest hebben we alleen maar oog voor al het smakelijks dat op ons plastic bord ligt. Overdag bezoeken we de Warorot markt, een lokatie van de Chiang Mai Design Week (ook hier!), natuurlijk een fietsenwinkel, een paar terrassen en een aantal van de honderden tempels. Sommigen met stupa's van steen, oud en verweerd, een enkel complex geheel in (blad)goud, prachtig beschilderde interieurs, vrolijke olifanten en andere dieren. Er is zelfs een aantal tempels in aanbouw. Hoewel we struikelen over de toeristen zien we ook jonge ouders met hun kindje zitten bij een monnik aan de zijkant in de tempel. Ze bidden en vragen hem om raad. Mensen van alle leeftijden leggen geschenken neer aan de voet van Boeddha. Monniken kruipen op hun knieën, gebeden mompelend naar het altaar (als dat zo heet) en keren zich even later om naar de gelovigen die foto's van hen en met hen maken. Ze gaan voor in het gebed en de volgelingen achter hen wisselen devotie af met het maken van selfies. Onder schaduwrijke afdakjes kun je met monniken van gedachten wisselen over geloof, cultuur en wat je nog meer te berde wilt brengen. Het geloof heeft hier duidelijk nog een betekenis in het dagelijks leven. Maar ook deze kerken hebben geld nodig want ons beeld wordt doorkruist door tientallen dozen, kisten, bakken en schalen voor donaties. We zien een rijtje kastjes met monniken op mini formaat waaruit, als je er geld in doet (voor de maaltijden van de monniken) een luid gebed klinkt, vergezeld van een eenvoudig lichteffect: een Boeddha bedel juke-box. En ook hier zijn uiteraard de mooi opgemaakte pakketten voor de monniken te koop met etenswaren, toiletpapier, tandpasta en andere handige huishoudelijke artikelen. Wat een Barbie pop in zo'n pakket te zoeken heeft weten we niet.

Terug in het hotel laden we onze iPads en iPhones, de Garmins en de accu's van de camera's op. Morgen fietsen we naar het Noorden.